Praca miała na celu zbadanie wpływu zaburzeń antropogenicznych o różnym charakterze, sile i czasie trwania na zróżnicowanie roślinności łąkowej. Badania prowadzono na stałych powierzchniach w okresie 1999-2001 na łąkach porolnych krainy dolin Bieszczadzkiego Parku Narodowego, które w latach 80. doświadczyły kontrowersyjnych rekultywacji. Wykazano istotne różnice między wyróżnionymi formami zaburzeń pod względem zróżnicowania roślinności i zawartości ważniejszych nutrientów w glebie. Największą różnorodnością gatunkową cechują się łąki silnie zaburzone w przeszłości, a następnie pozostawione bez ludzkiej ingerencji, o dużej heterogeniczności siedlisk. Brak większych zaburzeń prowadzi do względnej stabilizacji roślinności i relatywnie mniejszego zróżnicowania. Najmniej zróżnicowane są łąki aktualnie użytkowane, które doświadczają długotrwałej i jednostronnej presji selekcyjnej. Wyniki badań wskazują na potrzebę urozmaicenia stosowanego w Bieszczadzkim PN sposobu użytkowania łąk kośnych, który wyraźnie nie sprzyja wysokiej a-diversity.