W pracy przedstawiono roślinność polan Babiogórskiego Parku Narodowego i zaproponowano metody służące jej ochronie i kształtowaniu. Badaniami objęto 16 reglowych polan położonych w granicach parku i w jego najbliższym sąsiedztwie, rozmieszczonych w przedziale wysokościowym od 700 do 1200 m n.p.m. Łąki na polanach babiogórskich, w większości opuszczone, znajdują się w różnych fazach wtórnej sukcesji leśnej. Prawie zupełnie zanikły, dominujące w latach 60. i 70. bliźniczyska (Hieracio-Nardetum). Zaprzestanie koszenia umożliwiło opanowanie bliźniczysk przez borówkę czarną, a następnie zarastanie świerkami. Łąki mietlicowe (zbliżone do Gladiolo-Agrostietum), występujące na użytkowanych jeszcze polanach, charakteryzują się uproszczonym składem florystycznym. W niższych położeniach i na silnie ocienionych polankach szybko zwiększają swój udział gatunki o charakterze ziołoroślowym jak Hypericum maculatum i Rumex alpestris. Takie zbiorowiska pokrywają obecnie większość polan babiogórskich. Niewielkim zmianom uległo zbiorowisko Rumicetum alpini, utrzymujące się od lat w okolicach szałasów i na miejscach w przeszłości silnie przenawożonych. Stosunkowo stabilne są zbiorowiska roślinne młak, ale i tutaj pojawiają się gatunki siedlisk żyźniejszych i powoli wkracza roślinność drzewiasta. Zachowanie zbiorowisk łąkowych wymaga aktywnej ochrony poprzez ich tradycyjne użytkowanie lub stosowanie zabiegów ochrony czynnej symulujących to użytkowanie. Zaproponowano następujące sposoby utrzymania zbiorowisk łąkowych: wypas, ekstensywną gospodarkę łąkową, koszenie i usuwanie biomasy oraz wycinanie drzew i krzewów.