Droitwich District, Anglia.

Zasiedla wody słodkie i słonawe wzdłuż wschodnich wybrzeży Ameryki Północnej (Bousfield 1958).

Kiełż średniej wielkości, samce osiągają wielkość 11-12 mm, samice nie przekraczają 10 mm. Cechą charakterystyczną tego gatunku jest poprzeczne, zielono-czarne prążkowanie ciała, najlepiej widoczne u osobników żywych. U samców czułki drugiej pary (A2) oraz pereiopoda 3-4 i 6-7 są pokryte pęczkami długich, gęstych, kędzierzawych szczecin. Człon podstawowy 7 pary pereiopoda (P7) wydłużony, zwężony w części dystalnej, jego tylna krawędź z licznymi, długimi szczecinami, a posterodystalny kąt z dwoma długimi kolcami. Samice, zarówno na czułkach, jak i na odnóżach tułowiowych, mają jedynie proste szczeciny (Konopacka 2004).

Gatunek eurytopowy, zasiedlający zarówno duże rzeki i ich estuaria, jak i jeziora i zalewy przymorskie, ujściowe odcinki rzek wpadających do morza oraz wybrzeża morskie. Żyje głównie wśród makrofitów litoralu, spotkać go można również na podłożu piaszczystym i kamienistym. Rozradza się w wodach słodkich i słonawych o zasoleniu od 1 do 25 PSU (Bousfield 1958). Gammarus tigrinus jest gatunkiem o wysokim potencjale rozrodczym. W oligohalinowych wodach rozradza się od marca do listopada, osobniki wielokrotnie w ciągu życia przystępują do rozrodu, 3-4 generacje rocznie wydają łącznie do 16 kohort (Pinkster i in. 1977). Samice bardzo wcześnie rozpoczynają rozród; w optymalnych warunkach temperaturowych (ok. 20°C) już po 27-29 dniach osiągają dojrzałość płciową. Najmniejsze samice z komorami lęgowymi mają wielkość ok. 4 mm (Pinkster i in. 1977).

Po raz pierwszy Gammarus tigrinus został opisany na podstawie materiału pochodzącego z przybrzeżnych wód słonawych zachodniej Anglii. Hynes (1955) sugerował, że angielska populacja została przypadkowo introdukowana na wyspę z wodami balastowymi statków. Ze względu na dużą tolerancję na zmiany zasolenia i odporność na zanieczyszczenia, w 1957 roku G. tigrinus został celowo wsiedlony do niemieckich rzek Werry i Wezery, w których wcześniej, z powodu zanieczyszczenia, wyginęła rodzima fauna skorupiaków obunogich (Schmitz 1960, Tesch i Fries 1963, Ruoff 1968). W połowie lat 60. XX wieku, dla wzbogacenia bazy pokarmowej ryb, G. tigrinus został również celowo wsiedlony do wód Holandii (Nijsen i Stock 1966). Na nowo kolonizowanych terenach osiągnął niebywały sukces inwazyjny, opanowując w szybkim tempie wiele słodkowodnych i słonawowodnych akwenów Belgii, Holandii i Niemiec, stając się jednym z dominujących gatunków skorupiaków (Bulnheim 1976, 1985; Pinkster i in. 1977, Platvoet 1989, Pinkster i in. 1992, Rudolph 1994a,b; Zettler 1995, 1998). W swej migracji wzdłuż południowych wybrzeży Bałtyku osiągnął już Zatokę Fińską. W 2003 roku został odkryty koło portu Hamina i jest to najdalej wysunięte na północ stanowisko tego gatunku w Europie (Pienimäki 2003).

Do Polski G. tigrinus przedostał się z Niemiec poprzez system kanałów środkowoniemieckich i zapewne przybrzeżnymi wodami południowego Bałtyku. Pierwsze osobniki tego gatunku zostały złowione w Zalewie Szczecińskim w 1988 roku przez Gruszkę (1995, 1999) oraz w przybałtyckim jeziorze Gardno w 1998 roku (Paturej i Jabłońska 2001). Obecnie G. tigrinus jest jednym z najliczniejszych gatunków w tym akwenie, jest też jednym z dominujących gatunków kiełży Zatoki Puckiej (Szaniawska i in. 2003), Martwej Wisły i Zalewu Wiślanego (Jażdżewski i in. 2002, 2004), opanował też niemal cały bieg Odry (Jażdżewski i in. 2002), licznie występuje w ujściowych odcinkach przybałtyckich rzek (Jażdżewski i in. 2005). W Zalewach Szczecińskim i Wiślanym często tworzy mieszane populacje z innymi obunogami inwazyjnymi, np. Pontogammarus robustoides, Obesogammarus crassus i Chelicorophium curvispinum (Gruszka 1999, Konopacka 2003, Jażdżewski i in. 2005). W 2005 roku Daunys i Zettler (2006) znaleźli go w Zalewie Kurońskim oraz Kotta (2005) w Zatoce Ryskiej.

Wykazany w parkach narodowych: Wolińskim, Słowińskim i PN "Ujście Warty", a także w kilku parkach krajobrazowych: Stobrawskim, Krzesińskim, Cedyńskim, Nadmorskim oraz w PK Doliny Dolnej Odry i PK "Mierzeja Wiślana".

Gammarus tigrinus, jako gatunek tolerancyjny na zmiany zasolenia i niezwykle płodny, przewyższa liczebnością rodzime gatunki i stopniowo zastępuje je we wcześniej zasiedlanych przez nie biotopach. W Polsce zjawisko zastępowania przez G. tigrinus gatunków rodzimych, takich jak słonawowodny G. duebeni i G. zaddachi czy słodkowodny G. pulex ma miejsce przede wszystkim w oligohalinowych zalewach przybałtyckich oraz w Odrze (Gruszka 1999, Jażdżewski i . 2002, 2004).

W Niemczech i Holandii znane są przypadki strat ponoszonych przez rybaków na skutek masowego występowania G. tigrinus żerującego na rybach złowionych w sieci (Pinkster i in. 1977). Ze względu na wielkość populacji i biologię gatunku niemożliwa jest jego kontrola i usuwanie z zajmowanych habitatów.

Chociaż Gammarus tigrinus skolonizował całe pobrzeże polskiego Bałtyku wraz z zalewami przymorskimi oraz niemal całą Odrę, może on jeszcze rozprzestrzenić się w dopływach Odry i w dorzeczu Wisły.

This gammarid occurs natively in brackish waters (with salinities ranging from 1 to 25 PSU) along the Atlantic shores of North America from southern Labrador to Chesapeake Bay. It was described from Great Britain but it is unknown when for the first time it had been introduced to this country. Due to its high ecological tolerance and reproductive capacity G. tigrinus was transplanted to the Werra and Weser rivers in Germany in 1957 and simultaneously, to Dutch waters. Further on, it spread eastward along the Baltic Sea shores and inland waters of northeast Germany. The first reports of G. tigrinus in Polish waters came in 1988 from the Szczecin Lagoon. Right now, the species has become a dominating amphipod in this basin as well as in the Odra River, the Vistula River mouth, including the Dead Vistula and Vistula Lagoon, and in the Puck Bay. Most recently, G. tigrinus has been found further northeast, in the Brackish Curonian Lagoon, in the Gulf of Riga, and east to the Gulf of Finland.