Francja.

Zachodnie Śródziemnomorze i zachodnia Europa. Naturalny obszar występowania Oxychilus draparnaudi sięga od Portugalii do zachodniej części Bałkanów (Dalmacja, Albania), oraz od północnej Afryki (Maroko) do Wysp Brytyjskich i prawdopodobnie południowej Skandynawii. Populacje w południowych Włoszech, w Dalmacji i Albanii były opisywane jako oddzielne podgatunki (Riedel 1973, 1998).

Szerokość muszli: 13,5-16 mm, wysokość muszli: 5-6,5 mm (okazy większe są bardziej płaskie); muszla złożona z 5½-6 skrętów, z których ostatni jest około 2,5 razy szerszy od przedostatniego, z otwartym dołkiem osiowym. Ubarwienie muszli od góry żółto- lub rogowo-brunatne, od spodu szarawe, powierzchnia lśniąca. W Polsce występują przeważnie okazy o spłaszczonej muszli.

Oxychilus draparnaudi jest bardzo podobny do O. cellarius (O.F. Müller, 1774), ale jego muszla jest znacznie większa, ma bardziej rozszerzony ostatni skręt i jest mniej błyszcząca. Jednak pewne rozdzielenie obu tych gatunków jest możliwe tylko na podstawie budowy narządów rozrodczych, a zwłaszcza budowy prącia, które u O. draparnaudi jest podzielone przewężeniem na dwie nierówne części (Giusti i Manganelli 1997).

Jest gatunkiem pospolitym, zmiennym, lokalnie (zwłaszcza na południowych krańcach zasięgu) wytwarza liczne formy (Riedel 1988). W Polsce występują dwie formy: mniejsza, ale o muszli bardziej wzniesionej i większa, z muszlą wyraźnie spłaszczoną (Riedel 1957).

Oxychilus draparnaudi pierwotnie był prawdopodobnie gatunkiem leśnym, a w Europie środkowej występuje głównie w środowiskach synantropijnych (parki, ogrody i szklarnie). W Polsce żyje wyłącznie jako synantrop w miejscach wilgotnych i cienistych pod opadłymi liśćmi, gnijącymi kłodami i pod kamieniami. Wiele informacji na temat biologii tego gatunku podaje Barker (1999). Obserwacje z różnych krajów wskazują, że jaja są składane na wiosnę (Nowa Zelandia, Ameryka) lub w ciągu całego roku (Anglia, Francja). Są owalne (ich większa średnica wynosi 1,5 mm) i okryte białą, wapienną skorupką. Jest wszystkożerny, ale ma silną tendencję do drapieżnictwa. Znaczną część diety stanowią inne ślimaki i ich jaja.

W kierunku wschodnim i północnym od obszaru naturalnego zasięgu gatunek ten staje się rzadszy i występuje lokalnie. W Szwecji ma liczne stanowiska na południu kraju (od 1871 roku), o wiele rzadszy jest na północy. W głębi kontynentu, zwłaszcza w północnej części, żyje wyłącznie w cieplarniach jako synantrop, ale wzdłuż wybrzeża jest dość pospolity na zewnątrz, lokalnie nawet się naturalizował (Waldén 1960). Likharev i Rammelmeyer (1952) podają najbardziej na wschód wysunięte stanowiska w Moskwie i Charkowie, jednak obecnie ślimak ten z pewnością sięga dalej. Z Ukrainy zachodniej notowany jest tylko ze Lwowa (Sverlova 2004). W 1953 roku pierwszy raz został stwierdzony w Bułgarii, w Sofii (Urbański 1960). W Grecji występuje synantropijnie, stwierdzony tam na jedynym stanowisku w Mesolongii (Riedel 1990, 1992). Nieliczne stanowiska znajdują się na północy Albanii (Dhora, Welter-Schultes 1996). Aktualny wykaz stanowisk tego ślimaka ze Słowacji podaje Lisický (1991), a z Węgier Pintér i Suara (2004).

Rozwleczony daleko poza obszar naturalnego zasięgu, prawie po całym świecie. Znany jest z Ameryki Północnej (Roth i Sadeghian 2003), Bermudów (Bieler i Slapcinsky 2000) oraz z Nowej Zelandii, Australii oraz południowej Afryki (Barker 1999, Barker i Murray 2004).

Brak jest jednoznacznych danych, kiedy został zawleczony do Ameryki Północnej, ale prawdopodobnie nastąpiło to przed rokiem 1850 (Pilsbry 1946). Natomiast na Bermudach pierwszy raz został odnotowany w 1852 r. (Bieler i Slapcinsky 2000). Jego introdukcja na Nową Zelandię miała miejsce w drugiej połowie XIX wieku, najstarsze zebrane materiały pochodzą z 1884 roku (Barker 1999).

W Polsce po raz pierwszy podany ze Świerzny koło Oleśnicy (Martens 1870) i Oleśnicy (Rohrmann 1871), a następnie z Krakowa (Król 1879), Warszawy (Poliński 1917) i Poznania (Dyrdowska 1926). Obecnie występuje już prawdopodobnie na całym obszarze kraju (Wiktor 2004), ale niemal wyłącznie synantropijnie - w szklarniach, piwnicach, parkach i ogrodach, ale może też przenikać w ich najbliższe otoczenie

Nie stwierdzony w Parkach Narodowych: Ojcowskim, Pienińskim, Tatrzańskim i Babiogórskim; z innych parków i terenów chronionych brak danych.

Jest gatunkiem agresywnym i mięsożernym, wypierającym gatunki rodzime. Np. w parkach i ogrodach środkowej Europy wypiera bliskiego sobie ślimaka Oxychilus cellarius (Riedel 1988). Odnotowano też jego drapieżnictwo w stosunku do dużo większego ślimaka Cryptomphalus aspersus (O.F. Muller, 1774), jak też niszczenie przez niego skorupek jaj ślimaka Arion lusitanicus (też gatunek obcy w Polsce) i pożeranie miękkich tkanek embrionów (Barker i Murray 2004).

Brak danych o wyrządzanych szkodach.

Jako gatunek wybitnie ekspansywny z pewnością skolonizuje obszary kraju, z których jeszcze nie był podawany.

Oxychilus draparnaudi (Beck, 1837) is a Mediterranean and West European species, spread almost all over the world. In Poland it has been noted since the 1870s; currently, it probably occurs in the whole country but almost exclusively in synanthropic habitats (parks, gardens, hothouses, cellars). Draparnaud's Snail is a highly expansive, carnivorous species. In parks and gardens it is ousting native Oxychilus cellarius (O.F. Müller, 1774).