Środkowe i dolne biegi dużych rzek i przymorskie jeziora rejonu ponto-kaspijskiego oraz wysłodzone partie limanów Morza Czarnego i północnego Morza Kaspijskiego (Dedju 1967, 1980; Mordukhaj-Boltovskoj i in. 1969, Jażdżewski 1980).

Duży kiełż, dorosłe samce do 22 mm długości, przeciętnie 10-18 mm; czułki smukłe, dość długie, blisko 1/2 długości ciała, biczyk dodatkowy czułków I pary stosunkowo długi. Szczeciny na biczyku czułków II pary i na ostatnich członach gnatopoda stosunkowo krótkie, nie przekraczają połowy szerokości propodusa. Wzgórki urosomy niezbyt wysokie. Brak pęczków szczecin na członie bazalnym pereiopoda VII pary. Uropod III z łuseczkowatym endopoditem, egzopodit obustronnie bogato oszczeciniony pierzastymi szczecinami (Cărăuşu i in. 1955, Mordukhaj-Boltovskoj i in. 1969).

Gatunek litofilny i fitofilny, reofilny; detrytusożerny i nekrofagiczny, także drapieżnik. Rozradza się od kwietnia do października, w ciągu roku 2-3 generacje (Kititsyna 1980, Muskó 1993, Bącela dane niepubl.).

D. haemobaphes już w połowie ubiegłego wieku był notowany w górnych partiach dużych ponto-kaspijskich rzek - Dunaju, Dniestru, Dniepru i Wołgi; w przypadku tej ostatniej rzeki nawet 2800 km od jej ujścia (Ponyi 1958, Straškraba 1962, Mordukhaj-Boltovskoj 1964, Dedju 1967). W niemieckim odcinku górnego Dunaju zarejestrowano ten gatunek w 1976 r. (Tittizer 1996). W kanale Dunaj-Men D. haemobaphes znaleziono w 1993 r. (Schleuter i in. 1994), w Renie rok później (Schöll i in. 1995), a następnie w rzece Neckar (Leuchs i Schleuter 1996). Stosunkowo niedawne stwierdzenie D. haemobaphes w basenie górnej Wołgi koło Moskwy (Lvova i in. 1996) wskazuje na dalszą penetrację tego gatunku również tzw. "korytarzem północnym" (Bij de Vaate i in. 2002).

W 1996 roku gatunek ten odkryto w Wiśle (Zbiornik Włocławski) (Konopacka 1998). Dalsze badania wykazały, że D. haemobaphes zasiedla większość biegu Wisły w dół od Krakowa, występuje w Bugu, Noteci i dolnej Odrze, pojawia się też w najbardziej wysłodzonej części Zalewu Wiślanego i w Zalewie Szczecińskim (Gruszka 2000, Jażdżewski i Konopacka 2000, 2002; Müller i in. 2001, Jażdżewski i in. 2002, 2004, 2005; Grabowski i in. 2006, 2007). Wreszcie w 2001 roku gatunek ten odnotowano w Wielkich Jeziorach Mazurskich, gdzie przedostał się przez Narew i Pisę (Jażdżewski 2003), a w 2004 roku w niewielkim jeziorze Lucień w dolinie środkowej Wisły (Grabowski i Bącela 2005). Molekularne badania różnorodności genetycznej populacji D. haemobaphes z różnych stanowisk w dorzeczach Wisły i Odry wykazały, że inwazja tego gatunku obunoga jest procesem niedawnym oraz ma przebieg eksplozyjny (Jażdżewska 2005). W Wiśle D. haemobaphes jest dominującym gatunkiem kiełża, szczególnie w siedliskach lotycznych; w zbiornikach retencyjnych takich, jak np. Zbiornik Włocławski czy Zalew Zegrzyński, według Konopackiej (2005) ustępuje jednak liczebnością innemu ponto-kaspijskiemu przybyszowi - Pontogammarus robustoides.

D. haemobaphes był stwierdzony w dwóch rezerwatach Wielkich Jezior Mazurskich: w jez. Dobskim i w kanale łączącym jez. Łuknajno z jez. Śniardwy (Jażdżewski 2003).

Najprawdopodobniej w Bugu i w Wiśle D. haemobaphes zajął siedliska opuszczone przez rodzime kiełże z rodzaju Gammarus Fabr., które nie wytrzymały rosnących przez cały XX wiek zanieczyszczeń tych rzek. W mniejszych, później opanowanych ciekach (np. Noteci, Narwi) i w jeziorach D. haemobaphes współwystępuje z rodzimymi lub dawniej przybyłymi gatunkami: Gammarus varsoviensis, G. fossarum, G. lacustris, G. roeselii czy Chaetogammarus ischnus (Bij de Vaate i in. 2002, Jażdżewski i Konopacka 2002, Jażdżewski i in. 2002, Jażdżewski 2003).

W chwili obecnej brak jeszcze danych wskazujących w jakim stopniu D. haemobaphes stanowi bezpośrednie zagrożenie dla gatunków rodzimych.

Należy się spodziewać wkroczenia D. haemobaphes w górę Narwi, Odry i Warty, a także zasiedlenia całego "korytarza centralnego" (Bij de Vaate i in. 2002), a zatem niemieckich kanałów łączących Odrę, Łabę i Ren (Mittellandkanal).

It is a pontogammarid amphipod, whose native environments were mainly lower courses of large Ponto-Caspian rivers and their estuaries. Late invader from that region to the central and western Europe - upstream the Danube and Danube-Rhine canal to the Rhine, where it was recorded in 1994; in 1996 found for the first time in the Vistula River, arriving via Pripet and Bug rivers. It has soon occupied the Vistula course from Cracow to the mouth, also some larger affluents, then the Odra basin through the Noteć River. In 2001 recorded also in Great Masurian Lakes.