Szwecja; opisany z obszaru inwazyjnego.

Prawdopodobnie obszar zachodnio-śródziemnomorski. Pochodzenie Limax maximus nie jest dokładnie znane, gdyż jako gatunek synantropijny został szeroko rozwleczony po świecie.

Ślimak nagi. Długość ciała do 130 mm (osobnika pełzającego - do 200 mm); szerokość 23 mm; długość płaszcza 40 mm. Otwór oddechowy znajduje się w tylnej części płaszcza. Kil krótki, tylko na 1/3 długości zapłaszczowej części ciała. Ciało jest brudnokremowe z bardzo ciemnymi plamami i paskami oraz jasnym kilem, ale np. na Bałkanach spotyka się osobniki gładkie (Wiktor 1989). Cechą charakterystyczną jest występowanie na płaszczu licznych ciemnych plam. Kark i głowa są czarne lub brunatne. Podeszwa, zarówno u młodych, jak i dorosłych osobników, jest jednobarwna, jasna, kremowa lub biaława. Śluz bezbarwny, gęsty.

Limax maximus jest bardzo podobny pokrojem ciała i wielkością do Limax cinereoniger (Wolf, 1803), ale oba te gatunki różnią się ubarwieniem, zwłaszcza rysunkiem na płaszczu. L. cinereoniger różni się tym, że ma zawsze jednobarwny płaszcz (lub co najwyżej z delikatnym "marmurkowaniem" na jego brzegu), natomiast pozostała część ciała może być u obu gatunków jednobarwna, z pasami lub bez, ale zawsze z jaśniejszym kilem. U dorosłych L. cinereoniger podeszwa jest zwykle ciemna po bokach z jasnym pasem pośrodku, u L. maximus natomiast podeszwa jest zawsze jednobarwna, jasna.

Budowa narządów rozrodczych L. maximus i L. cinereoniger jest podobna, ale cechą charakterystyczną dla L. maximus jest prawie dwa razy mniejsze prącie (równe mniej więcej połowie długości ciała) niż u drugiego gatunku.

Gatunek z natury leśny, jednak nawet na swoim naturalnym obszarze spotykany jest w siedliskach synantropijnych.

W Polsce L. maximus jest typowym synantropem. Żyje głównie w ogrodach, parkach i na cmentarzach, na wysypiskach śmieci, w ruinach oraz w piwnicach i w cieplarniach. W naturalnych lasach u nas nie występuje, ale gdy w lesie znajdują się zabudowania, to przenika do lasu w ich pobliże (Wiktor 1989). Odżywia się rozkładającą się materią organiczną, grzybami, a niekiedy zjada także młode ślimaki.

Żyje 3-4 lata, zimując w piwnicach, kanałach i innych tego typu kryjówkach. Jest ślimakiem nocnym, w dzień ukrywa się pod kamieniami, kawałkami drewna i różnymi innymi leżącymi na ziemi przedmiotami. Jaja o wielkości ok. 5 mm, galaretowate, składane są w złogach po kilkanaście lub kilkadziesiąt sztuk (Barker 1999). Ślimak składa je głównie w jesieni, pod kawałkami drewna, w ściółce lub w kompoście. Młode są bardzo podobne do dorosłych pod względem ubarwienia.

Naturalnym obszarem występowania jest prawdopodobnie południowa i zachodnia Europa oraz, być może, Afryka Północna (Riedel 1988, Barker 1999). Roth i Sadeghian (2003) biorą pod uwagę również Azję Mniejszą, jednak to wydaje się być nieuzasadnione. Obecnie występuje niemal w całej Europie, ale w europejskiej części Rosji tylko wyspowo (Likharev i Wiktor 1980). Barker (1999) wspomina, że znany jest też z Ukrainy i Kaukazu, jednak dane dotyczące Kaukazu nie są pewne. Natomiast w zachodniej części Ukrainy jest pospolitym synantropem, który czasem przenika do pobliskich biotopów naturalnych (Sverlova i Gural 2005). W górach występuje do wysokości 1700 m n.p.m. (Cossignani i Cossignani 1995). Podawany jest ze Skandynawii, gdzie do 60°N występuje dość często, a dalej na północ - w Finlandii żyje tylko w cieplarniach (Kerney i in. 1983). W Szwecji występuje od pierwszej połowy XIX w., nie tylko w cieplarniach, bo stanowiska na południu kraju świadczą o jego naturalizacji (Waldén 1960).

Zawleczony został też do Ameryki Północnej i Południowej, na Hawaje, do Afryki Południowej, Australii, Tasmanii i Nowej Zelandii (Wiktor 1989, Barker 1999).

W polskiej literaturze notowany od początku XIX wieku, ale nie wszystkie dane są pewne z uwagi na częste mylenie tego gatunku z Limax cinereoniger. Pierwsze pewne stanowiska pochodzą prawdopodobnie z Dolnego Śląska i Sudetów Zachodnich (Merkel 1894, Riedel 1988). Dziś, jako synantrop, występuje na całym obszarze kraju.

Podawany z Ojcowskiego Parku Narodowego (Šteffek i in. 1990) oraz z obrzeży Tatrzańskiego Parku Narodowego (Zakopane) (Dyduch-Falniowska 1991). Z innych obszarów chronionych brak danych.

Limax maximus rzadko występuje na polach uprawnych i nie stanowi problemu w biocenozach naturalnych. Jako gatunek siedlisk antropogenicznych jest uznawany za szkodnika w przydomowych uprawach ogrodowych i magazynach warzyw. Zjada owoce, bulwy oraz zielone części roślin. Nie występuje masowo, ale mimo to może wyrządzać znaczne szkody ze względu na duże rozmiary i zapotrzebowanie pokarmowe (Topolska 1999). Profilaktyka i zwalczanie chemiczne podobne jak w przypadku Arion lusitanicus.

Gatunek skolonizował niemal cały obszar kraju, spodziewane są tylko jego fluktuacje liczebne w zależności od warunków pogodowych w poszczególnych sezonach.

Limax maximus Linnaeus, 1758 is probably a West-Mediterranean species; however, its origin is unclear because as a synanthropic species it has spread all over the world. L. maximus is found in synanthropic habitats even in the area of its possible origin, though it lives there also in natural forests (e.g. in France). Great Slug occurs synanthropically in the whole area of Poland: in parks, gardens, in different types of ruderal habitats and hothouses, cellars and in vegetable stores where it has proved to be a pest. It can live several years, hibernating in closed rooms (cellars, canals etc) and compost heaps.