Środkowe i dolne biegi dużych rzek rejonu ponto-kaspijskiego oraz wysłodzone partie limanów Morza Czarnego i północnego Morza Kaspijskiego (Mordukhaj-Boltovskoj i in. 1969).

Ciało cylindryczne, lekko spłaszczone grzbietobrzusznie, koloru szarawożółtego z poprzecznymi ciemnymi pasmami. Długość 4-7 mm, szerokość 1-2 mm. Czułki II pary długie, znacznie dłuższe i silniejsze niż czułki I pary, służą jako szczególny narząd ruchu. Płytki koksalne małe; pierwsze dwie pary odnóży pereionu z szeregami długich szczecin filtracyjnych; następne dwie pary odnóży z gruczołami przędnymi, których wydzieliną bełkaczki sklejają cząstki detrytusu, tworząc rurki mieszkalne. Szerokie, płatowate odnóża odwłokowe 1-3 pary służą do wzniecania przepływu wody w rurkach. Telson mały, mięsisty, całobrzegi (Schellenberg 1942, Cărăuşu i in. 1955).

2-3 generacje w ciągu roku. Zimująca generacja rozradza się w kwietniu i maju i ginie w czerwcu, zaś młode wylęgłe w maju rozmnażają się w lipcu; w korzystnych warunkach termicznych trzecie pokolenie może rozmnażać się jesienią. Liczba zarodków w komorach lęgowych zależy od wielkości samicy i wiosną może sięgać 40.

C. curvispinum występuje masowo na twardym podłożu; maksymalne zagęszczenia tego gatunku, to ponad 150 000 osobników na 1 m². Gatunek ten często dominuje w bentosie dużych rzek, współwystępując z Oligochaeta i Chironomidae. Często stowarzyszony jest z ławicami racicznicy (Dreissena polymorpha). Filtrator, odżywia się okrzemkami, drobnymi glonami i tryptonem (Mordukhaj-Boltovskoj i in. 1969, Rajagopal i in. 1999, Van der Velde i in. 2000).

Chelicorophium curvispinum jest obecnie jednym z najszerzej rozprzestrzenionych w Europie ponto-kaspijskich obunogów. Prawdopodobnie już w drugiej połowie XIX w. gatunek ten, korzystając z połączenia kanałami dorzeczy Dniepru, Wisły, Odry i Łaby, rozpoczął swą wędrówkę na zachód i północ z rodzimego basenu Dniepru. W początkach XX w. C. curvispinum został najpierw odnotowany w Niemczech, w okolicach Berlina i w Odrze (Wundsch 1912, 1913, 1915), potem stwierdzono go w dolnej Wiśle (Seligo 1920), dolnej Łabie (Schlienz 1923) i w Niemnie (Lepehne 1924), a Szidat (1926) znalazł ten gatunek w Zalewie Kurońskim. W latach 20. ubiegłego wieku liczne stanowiska C. curvispinum w Prypeci, Wiśle, Warcie i Noteci zarejestrowali Kulmatycki (1923, 1930, 1931), Wolski (1930) a także Jarocki i Demianowicz (1931). Z Zalewu Wiślanego gatunek ten podał Riech (1926), a Neuhaus (1933) z Zalewu Szczecińskiego. Przebieg dalszej inwazji C. curvispinum w Europie był następujący: z Wielkiej Brytanii gatunek ten podał już Crawford (1935) z rzeki Severn; obecnie notowany jest on już w wielu rejonach tego kraju (Gledhill i in. 1993). W zachodniej części Niemiec C. curvispinum najpierw znaleźli Gennerich i Knöpp (1956) w Kanale Środkowym (Mittellandkanal) w okolicach Hanoweru, potem był odnotowany w kanale Dortmund-Ems (Herhaus 1978) łączącym się z dorzeczem Renu. W ten sposób gatunek ten dotarł na zachód tzw. "korytarzem centralnym" (central corridor - Bij de Vaate i in. 2002). Jednakże równie daleko i zapewne mniej więcej w tym samym czasie C. curvispinum zawędrował tzw. "korytarzem południowym" (southern corridor - op. cit.), a mianowicie w górę Dunaju i kanałem Dunaj-Men-Ren (Ludwigskanal). Już w początkach XX w. Unger (1918) stwierdził ten gatunek w węgierskim odcinku Dunaju. Przedostanie się C. curvispinum do Balatonu jest dość dokładnie datowane na wczesne lata 30. (Sebestyen 1937). Kilkadziesiąt lat później gatunek ten pojawił się już w austriackim i niemieckim odcinku Dunaju, dochodząc aż do Passau (Vornatscher 1965, Dudich 1967, Jażdżewski 1980). Ludwigskanal po raz pierwszy otwarto w 1845 r., ale wydaje się, że dopiero jego powtórne przekopanie w 1992 r. przyspieszyło penetrację C. curvispinum tą drogą do dorzecza Renu. Rozprzestrzenianie się tego gatunku w Belgii, Holandii i Niemczech odnotowywali kolejno Wouters (1985), d'Udekem d'Acoz i Stroot (1988), den Hartog i in. (1989, 1992), Van den Brink i in. (1989, 1993), Schöll (1990), Pinkster i in. (1992), Herbst i Bäthe (1993). Poprzez połączenia dorzecza Renu z francuskimi kanałami C. curvispinum dotarł stosunkowo niedawno do dorzecza Saony (Genin 1992). Daleką penetrację tego gatunku w górę Wołgi i jej dopływów: Oki, Szeksny i Kamy dokumentowali Mordukhaj-Boltovskoj i Dzjuban (1976). W Polsce C. curvispinum występuje obecnie w Wiśle mniej więcej od ujścia Wisłoki do ujścia do Bałtyku, w środkowym i dolnym Bugu, w dolnej Narwi, w Kanale Bydgoskim, w Noteci od Gopła do ujścia, w dolnej Warcie, w Odrze środkowej i dolnej, w jeziorach Licheńskim i Wicko, w ujściu Regi do Bałtyku, wreszcie w całym Zalewie Szczecińskim i w najbardziej wysłodzonych częściach Zalewu Wiślanego (Jażdżewski i Konopacka 1995, 2002; Konopacka 2005).

C. curvispinum występuje w Warcie w obrębie Wielkopolskiego Parku Narodowego, jak też w obszarze Parku Narodowego "Ujście Warty".

Trudno obecnie ocenić wpływ C. curvispinum na faunę rodzimą, bowiem jest on od blisko 100 lat elementem naszej hydrofauny. Z pewnością w niektórych siedliskach, w odcinkach dużych rzek o podłożu twardym, a także w strefie phytal gatunek ten stał się dominującym organizmem w zespołach bentosowych, zapewne wypierając gatunki rodzime. Jednocześnie stał się ważnym elementem diety wielu gatunków ryb.

Przy masowym występowaniu C. curvispinum może być gatunkiem uciążliwym w gospodarce człowieka z powodu oklejania urządzeń hydrotechnicznych tysiącami swych rurek mieszkalnych, zatykania przewodów filtrów itp. W takich przypadkach zwykle stosuje się czyszczenie mechaniczne tych urządzeń.

Prawdopodobną wydaje się przyszła penetracja C. curvispinum dalej w górę Warty i Wisły, bowiem w Odrze dociera niemal do Kanału Gliwickiego. Wysoce prawdopodobne jest też rozszerzenie się zasięgu tego gatunku w dużych rzekach Francji.

Corophioid amphipod species of Ponto-Caspian origin. One of the first hydrobionts invading from that area the central- and west-european Vistula, Odra and Elbe drainage basins, connected already in the 18^th century with the Dnieper river system. A tube-building, filter-feeding crustacean, occurring in masses on hard substrate. In the Vistula River first recorded in 1920.