Środkowe i dolne biegi dużych rzek rejonu ponto-kaspijskiego, limany Morza Czarnego oraz przybrzeżne rejony północnego Morza Kaspijskiego (Cărăuşu i in. 1955, Mordukhaj-Boltovskoj 1960, Birshtejn i Romanova 1968, Mordukhaj-Boltovskoj i in. 1969, Jażdżewski 1980).

Stosunkowo mały kiełż, długości najczęściej 6-12 mm. Oko duże, owalno-nerkowate; czułki II pary gęsto pokryte długimi szczecinami, które u samców są kędzierzawe. Uropoda III pary stosunkowo długie, endopodit łuseczkowaty, zaś egzopodit długi z licznymi grupami silnych kolców; telson o płatach krótkich, o takiej samej długości jak szerokości, z silnymi kolcami apikalnymi i subapikalnymi (Cărăuşu i in. 1955, Micherdziński 1959, Jażdżewski 1975).

Status taksonomiczny C. ischnusi do dziś jest niejasny. Wielu autorów (np. Straškraba 1962, Dedju 1967, Mordukhaj-Boltovskoj i in. 1969) słodkowodne populacje C. ischnusi traktuje jako podgatunek odrębny (C. ischnusi sowinskyi) od formy zamieszkującej słonawe wody limanów Morza Czarnego i północnej, wysłodzonej przez Wołgę części Morza Kaspijskiego. Birshtejn i Romanova (1968) uznali nawet te dwie formy za odrębne, sympatrycznie występujące gatunki (Gammarus (Chaetogammarus) ischnus i Gammarus (Chaetogammarus) behningi). Jednakże autorzy ci, jako morfologiczne uzasadnienie różnic między tymi formami, używają rysunków prezentujących z jednej strony samicę z Morza Kaspijskiego (Sars 1896), a z drugiej - samca z delty Dunaju (Cărăuşu i in. 1955). Tymczasem dymorfizm płciowy kiełży z rodzaju Chaetogammarus Mart. jest wyjątkowo silnie wyrażony, zatem sugestie Birshtejna i Romanovej (1968) są zupełnie nieprzekonujące. Niewątpliwie rodzaj Chaetogammarus Mart. wymaga solidnej rewizji.

Gatunek litofilny i fitofilny, detrytusożerny (Dedju 1967), często stowarzyszony z ławicami Dreissena polymorpha (Köhn i Waterstraat 1990). Osiąga zagęszczenia do kilku tysięcy na m². Zazwyczaj 2 generacje w roku; zimujące osobniki przystępują do rozrodu wiosną (marzec-maj), a następne pokolenie rozmnaża się wczesną jesienią (sierpień-październik). Największe samice mogą mieć ponad 40 zarodków w komorach lęgowych. Średnia płodność C. ischnus w rodzimych ponto-kaspijskich rejonach przekracza 20 zarodków (Mordukhaj-Boltovskoj 1949, Ponomareva i Krasutskaja 1976), podczas gdy w polskich i niemieckich populacjach tego gatunku stwierdzono znacznie niższą płodność (Köhn i Waterstraat 1990, Konopacka i Jesionowska 1995).

C. ischnus należy do tych ponto-kaspijskich gatunków, których ekspansja rozpoczęła się wcześnie, prawdopodobnie w początkach XX wieku, i które najbardziej rozszerzyły swój pierwotny zasięg. Pierwsza informacja o występowaniu C. ischnus poza zlewiskami Morza Czarnego i Morza Kaspijskiego pochodzi z Polski, ze środkowej Wisły, gdzie znaleziono ten gatunek w 1928 roku (Jarocki i Demianowicz 1931). C. ischnus niewątpliwie przedostał się do Wisły poprzez połączenie jej zlewiska z dorzeczem Dniepru Kanałem Królewskim zbudowanym pod koniec XVIII wieku. Z kolei penetrację C. ischnus na północ Kanałem Ogińskiego łączącym Prypeć z Niemnem około 1960 r. stwierdził Gasjunas (1965). Kolejne etapy przedostawania się C. ischnus na zachód Europy tzw. korytarzem centralnym ("central corridor" - Bij de Vaate i in. 2002) dokumentowali kolejno Herhaus (1978), Herbst (1982), Köhn i Waterstraat (1990), Schöll (1990), Van den Brink i in. 1993 i Van der Velde i in. (2000). C. ischnus, znany ze środkowego Dunaju na Węgrzech i Słowacji już w połowie XX wieku (Straškraba 1962) dotarł tym południowym korytarzem ("southern corridor" - Bij de Vaate i in. 2002) aż do kanału Dunaj - Ren (Van der Velde i in. 2000). W Polsce, poza środkową i dolną Wisłą, gdzie był podawany z licznych stanowisk, C. ischnus był notowany w Bugu, dolnej Narwi, dolnej Brdzie, w Noteci, w jeziorze Licheńskim i w dolnej Odrze (Michalski i in. 1936, Micherdziński 1959, Jażdżewski i Konopacka 1991, 1995, 2002; Jażdżewski 2003 oraz dane niepublikowane).

Gatunek ten w 1995 r. został stwierdzony również w Ameryce Północnej w basenie Wielkich Jezior (Witt i in. 1997), gdzie został zawleczony z wodami balastowymi i szybko się rozprzestrzenił (Dermott i in. 1998). Filogeograficzne badania Cristescu i in. (2004) dowiodły, że źródłem zasiedlenia przez C. ischnus wód Ameryki Północnej było dorzecze Renu skolonizowane przez ten gatunek poprzez tzw. "korytarz centralny".

C. ischnus występuje w Warcie w rejonie Słońska na obszarze Parku Narodowego "Ujście Warty".

Ewentualna szkodliwość gatunku jest trudna do określenia. C. ischnusi, niewątpliwie pierwszy inwazyjny, ponto-kaspijski kiełż w wodach Polski, obecnie zwykle ustępuje liczebnością innym, niedawno przybyłym gatunkom inwazyjnych kiełży, takim jak Dikerogammarus haemobaphes czy Gammarus tigrinus (Jażdżewski i Konopacka 2002, Grabowski i in. 2007 i dane niepubl.).

Zważywszy na wymagania ekologiczne C. ischnus należy sądzić, że w przyszłości jego występowanie w wodach Polski będzie nadal ograniczone do dużych rzek (Bug, Narew, Wisła, Odra), gdzie wydaje się przegrywać konkurencję z innymi gatunkami kiełży inwazyjnych.

Chaetogammarus ischnus is a Ponto-Caspian gammarid species. From its native waters - lagoons, estuaries and lower river courses of the original area - C. ischnus has migrated northward and westward to central and western Europe, using numerous canals that have connected during the last two centuries the Black and Caspian Seas with the Baltic Sea and North Sea basins. It occurs in large and medium-sized rivers on stony bottoms, often associated with Dreissena clumps. In Poland it was first noted in 1928 in the Vistula River. In 1995 this species was recorded for the first time in North America, evidently transported there with ballast waters.