Gujana Holenderska (= Surinam).

Zapewne Ameryka Południowa, lecz nie można wykluczyć innego obszaru subtropikalnego, np. Indonezji.

Wielkość owada 2,5-3,5 mm, ubarwienie brunatne, ciało spłaszczone; cecha charakterystyczna: na przedpleczu dwie podłużne bruzdy, a po bokach 6 ząbków z każdej strony. Larwa długości do 4 mm, biała lub kremowa z trzema parami nóg.

W warunkach optymalnych jedno pokolenie rozwija się w ciągu 23 dni (w ciągu roku 2-5 pokoleń; Wnuk 1994). Gatunek ten w Europie żyje wyłącznie w pomieszczeniach zamkniętych (magazyny, spichrze, silosy, spiżarnie itp.), o temperaturze co najmniej 18°C. Larwy żywią się produktami spożywczymi pochodzenia roślinnego (ziarna zbóż, orzechy, susz owocowy itp.), natomiast dojrzałe chrząszcze są drapieżnikami - odżywiają się larwami i poczwarkami innych drobnych szkodników magazynowych, zwłaszcza wołkami (Sitophilus granarius, S. oryzae) i niemal zawsze występują wspólnie z nimi (Burakowski i in. 1986).

Do Europy zawlekany od dawna (co najmniej od XVIII wieku) z towarami spożywczymi pochodzenia roślinnego, raczej drogą morską, gdyż najstarsze dane dotyczą miast portowych i większych miast w interiorze, w których znajdowały się duże magazyny zbożowe. Nazwa nadana przez Linneusza sugeruje pochodzenie tej konkretnej partii towarów (w której znaleziono serię typową) z północnej części Ameryki Południowej, jednakże i do tej kolonii holenderskiej spichrzel mógł być zawleczony z innych obszarów kolonialnych (np. z holenderskiej wówczas Indonezji). W każdym przypadku jednak dawną ojczyzną tego gatunku był raczej obszar subtropikalny, o czym świadczą dość wysokie wymagania termiczne.

Najstarsze dane z Polski dotyczą Śląska Górnego i Dolnego oraz Wielkopolski płd. (Roger 1855, Letzner 1871), a nieco późniejsze także Małopolski (Kraków - Matz 1887). Natomiast z pozostałych części kraju notowany był dopiero w XX wieku (Łomnicki 1913, Lüllwitz 1916, Tenenbaum 1923 i wiele późniejszych opracowań). Prawdopodobnie informacje ze Śląska, jak i z Krakowa związane są z lądowymi, kontynentalnymi transportami produktów żywnościowych. Druga fala zawleczeń dotyczyła już transportów transoceanicznych, które na naszym obszarze związane były z przeładunkami portowymi na środkowym i wschodnim wybrzeżu Bałtyku.

Brak informacji.

Nie badano.

Szkody polegają przede wszystkim na dodatkowym zanieczyszczeniu produktów spożywczych, w których jednak podstawowe szkody powodują inne gatunki, za którymi podąża spichrzel, będący ich wrogiem naturalnym. Przy zwalczaniu najprościej byłoby stosować niskie temperatury (już od 0° do 5°C), które uniemożliwiają rozwój larw, jednak ta metoda preferowałaby wiele innych szkodników magazynowych o większej tolerancji termicznej, eliminując spichrzela, który wszakże ogranicza ich liczebność, będąc częściowo narzędziem walki biologicznej. W Wielkiej Brytanii zaproponowano przy oziębianiu pomieszczeń stosowanie ziemi okrzemkowej, osiągając redukcję liczebności O. surinamensis (i Sitophilus granarius) nawet o 90% (Cook i in. 2001). Natomiast w Japonii w ostatnich latach do zwalczania O. surinamensis przetestowano bardzo efektywne substancje nowej generacji (Nishi i in. 2002).

Prawdopodobnie gatunek ten pozostanie stałym elementem fauny synantropijnej Polski i krajów ościennych.

Sawtoothed Grain Beetle Oryzaephilus surinamensis (L.) originates probably from neotropical or orient areas, from where it was introduced to Europe in the 18^th century or even earlier with food products of plant origin. It has high temperature requirements and in Europe occurs only in closed rooms (stores, granaries, grain elevators, pantries etc.). The first dated information from Poland refers to Silesia and Wielkopolska in the mid 19^th century and transportation of food products by land. The reports from the 20^th century concerned transoceanic transport and sea-ports in central and eastern Pomerania. The larvae of Oryzaephilus surinamensis feed on food products of plant origin (grain, nuts, dried fruits and others), while beetles are predators; they feed on larvae and pupae of other small store pests, and particularly of Sitophilus granarius and S. oryzae. The noxiousness of Oryzaephilus surinamensis consists in contamination of food products, while the main damage is caused by other species whose numbers it reduces.