Badania prowadzone były na stanowisku Vertigo moulinsiana, w okolicach miejscowości Umianowice gdzie założona została powierzchnia badawcza o wymiarach 50x35 m. W miesięcznych odstępach metodą „na upatrzonego” liczone były osobniki badanego gatunku w czasie ok. 1 min/ ok. 1m2. Notowana była liczba ślimaków, klasa wiekowa (osobniki dorosłe i osobniki młodociane), głębokość stojącej wody i rodzaj roślinności na jakim znajdowane są ślimaki.

Stwierdzono, że szczyt liczebności badanego gatunku przypada na miesiące: czerwiec, lipiec i sierpień. Większą liczbę osobników tego gatunku, w badanym okresie czasu, stwierdzano w mannie mielec Glyceria maxima. Badania mikroklimatyczne wykazały, że na liczebność ślimaków pośrednio wpływa poziom wód gruntowych poprzez wysokość roślin, od której zależy temperatura i wilgotność względna powietrza mierzone pod okapem roślinności. Natomiast bezpośredni wpływ na liczebność badanych ślimaków ma względna wilgotność powietrza i temperatura, mierzone pod okapem roślinności i rodzaj zbiorowiska roślinnego.

Badania nad zimowaniem tej populacji prowadzono w latach 2009 i 2011. Frakcja osobników V.moulisnana przeżywających zimę na tym terenie, jest stosunkowo wysoka, i choć różni się istotnie między sezonami: 61.17% w 2009 i 73.45% w 2011 r, można mówić o pewnej stabilnej proporcji na poziomie 60-70%. Warunki zimowe nie wydają się być zatem czynnikiem w znaczący sposób ograniczającym liczebność populacji. Przeżywalność w glebie, ślimaki przeżywają jedynie na roślinności, przy czym więcej osobników przeżywa na turzycy niż na mannie.