Spadek bioróżnorodności jest jednym z głównych problemów ekologii i ochrony przyrody na świecie. Za główne przyczyny spadku liczebności i bogactwa gatunkowego, uważa się fragmentację siedlisk (zmniejszanie powierzchni siedlisk oraz ich izolację), inwazje obcych gatunków oraz zmiany klimatu. Te negatywne procesy szczególnie silnie uwidocznione są w krajobrazie rolniczym, gdzie powodują duże straty ekonomiczne. Wiele rodzimych organizmów zasiedlających krajobraz rolniczy jest związanych z pozostałościami naturalnych i półnaturalnych siedlisk, które najczęściej są mocno pofragmentowane i mają postać małych, izolowanych płatów (np. łąki, ugory). Płaty naturalnych i półnaturalnych siedlisk stają się zatem małymi wyspami, izolowanymi przez uprawy. Zgodnie z teorią metapopulacji, fragmentacja może utrudniać lub nawet uniemożliwiać migrację roślin i zwierząt, a zatem może zmniejszać prawdopodobieństwo (re)kolonizacji płatów siedliska. Może się to też przyczyniać do ekstynkcji lokalnych populacji. Fragmentacja oraz utrata siedlisk i w konsekwencji izolacja są obecnie uznawane za jedne z głównych przyczyn wymierania wielu gatunków.