Celem badań było określenie związku między różnorodnością i występowaniem gatunków a stadiami sukcesji regeneracyjnej, przebiegającej w środowisku o wyraźnej, mozaikowej („patchworkowej”) strukturze, która została wywołana silnymi, punktowymi zaburzeniami gleby w latach 80-tych XX w. Badania prowadzono na łąkach reglowych w Bieszczadach Zachodnich, na stałych powierzchniach badawczych dwojakiego rodzaju: 1) w lukach o zdegradowanej glebie i skąpej pokrywie roślinnej, podlegających sukcesji pierwotnej, 2) w niezaburzonych płatach, będących stadiami sukcesji wtórnej.

Wykazano, że miejscowe zniszczenie poziomu próchnicznego spowodowało trwałe zmiany w mikrorzeźbie terenu, wyraźne obniżenie zawartości przyswajalnych form C, N, K i P w wierzchniej warstwie gleby, a także w znacznym stopniu wpłynęło na skład florystyczny przekształconych miejsc (luk). Mimo tej samej lokalnej puli gatunkowej roślinność luk i płatów charakteryzowała się swoistymi zbiorowiskami roślinnymi i odmiennym zestawem gatunków dominujących i współwystępujących. Nie różniła się natomiast pod względem bogactwa gatunkowego i różnorodności gatunkowej. 30% tej zmienności składu gatunkowego zbiorowisk badanych stadiów sukcesji warunkowana była przez zasobność gleby w biogeny i wilgotność gleby. Analizując wzajemne interakcje między najczęstszymi gatunkami typowymi dla luk zidentyfikowano taksony, które mogły pełnić rolę inhibitorów sukcesji (Solidago virgaurea, Vaccinium myrtillus, Carex pilulifera, Nardus stricta i Hieracium laevigatum)