Polska populacja niedźwiedzia Ursus arctos jest mała (liczy szacunkowo około 100 osobników), a jej rozmieszczenie ograniczone jest wyłącznie do Karpat. Najważniejszymi czynnikami zagrażającymi bytowi tego gatunku w naszym kraju są niekorzystne zmiany środowiskowe oraz łatwy dostęp ludzi do siedlisk niedźwiedzi. Głównym celem niniejszego projektu jest opracowanie modelu jakości siedliska odpowiedniego dla niedźwiedzi w skali krajobrazu (cały zasięg geograficzny w polskich Karpatach) oraz w skali lokalnej (Bieszczady). Zostaną oszacowane wymagania siedliskowe niedźwiedzi w szerokim aspekcie (m.in. pokarm, miejsca schronień, miejsca gawrowania), określony obecny stan populacji oraz zidentyfikowane obszary o najwyższej wartości dla ochrony gatunku, obszary konfliktowe i obszary potencjalnego zasiedlenia gatunku. Przeanalizowany będzie wpływ zmiennych naturalnych (cechy krajobrazu, dostępność pokarmu) i wpływ zmiennych antropogenicznych (obecność ludzi i działalność człowieka) na przeżywalność, rozmnażanie i zimowanie niedźwiedzi. Głównymi metodami badawczymi będą: telemetria satelitarna i analizy cech środowiska w Systemie Informacji Geograficznej (GIS). Sezonowa zmienność wykorzystywania przez niedźwiedzie różnych typów siedlisk, w ramach areałów osobniczych, będzie analizowana w stosunku do zmian w składzie diety tych zwierząt oraz dostępności głównych typów pokarmu w aspekcie przestrzennym i czasowym. Projekt ma istotny wymiar aplikacyjny, gdyż jego końcowym efektem będzie opracowanie, w oparciu o cechy siedliskowe, strategii ochrony i gospodarowania niedźwiedziem w Polsce. Projekt ten dostarczy zasadniczych danych koniecznych do wypracowania skutecznych sposobów ochrony gatunku, do oceny skutków planowanych lub już zachodzących zmian w sposobie użytkowania ziemi oraz do zmniejszenia konfliktów między niedźwiedziem i człowiekiem.