Wybrzeże atlantyckie Ameryki Północnej (Leppäkoski i Olenin 2000a).

Rozmiary są niewielkie - średnica ciała na ogół nie przekracza 15 mm. Ciało, o kształcie zbliżonym do ściętego stożka, okryte jest zwapniałymi białawymi płytkami, tworzącymi koronę (6 płytek) i wieczko (4 płytki). Jedynymi widocznymi na zewnątrz elementami budowy skorupiaka są wydłużone, wielosegmentowe odnóża tułowiowe, w liczbie 6 par, które wysuwane są przez szczelinę między płytkami wieczka. Reszta ciała pozostaje niewidoczna. W istocie jest ono ułożone w pozycji grzbietem ku podłożu i silnie przekształcone. Przytwierdzeniu do podłoża służą gruczoły cementowe.

Pąkla jest filtratorem - odżywia się zawiesiną wychwytywaną z wody za pomocą oszczecinionych odnóży tułowiowych. Należy do nielicznych skorupiaków obupłciowych. Możliwe jest zarówno zapłodnienie krzyżowe, jak i samozapłodnienie. W Bałtyku rozmnaża się dwa razy w ciągu roku. Z zapłodnionego jaja powstaje nauplius - pierwsze z siedmiu kolejnych stadiów larwalnych. Umożliwiają one gatunkowi rozprzestrzenianie się. W Zatoce Puckiej obserwowano ich zagęszczenie sięgające 25 000 osobników /m³ (Opioła 2000b). Ostatnie ze stadiów larwalnych, cypris, opada na podłoże i szybko przekształca się w osiadłą postać dorosłą. Pąkla żyje na ogół 1 rok (rzadko 2 lata). Występuje w strefie przybrzeżnej, na głębokości od 0,1 do ok. 50 m, gdzie zasiedla powierzchnię różnych obiektów zanurzonych w wodzie, jak kamienie, pale, budowle hydrotechniczne, a także inne organizmy, jak małże (Mytilus sp., Mya arenaria) czy makroglony (Fucus vesiculosus); obrasta również dna statków. Jest gatunkiem euryhalinowym, tolerującym niskie zasolenie wody, dzięki czemu może występować także w wodach wysłodzonych zalewów morskich i ujściach rzek. Dorosłe pąkle stanowią pokarm dla ryb babkowatych (m.in. Neogobius melanostomus; Skóra i Rzeźnik 2001), a larwy są zjadane przez zwierzęta filtrujące.

Przyjmuje się, że gatunek ten pochodzi z Ameryki Północnej, jednak opisujący go Darwin (1854) dysponował również okazami z Ameryki Południowej, gdzie B. improvisus występuje na wybrzeżu Pacyfiku. W Europie pojawił się on w latach 40. XIX wieku (Gislén 1950, za Leppäkoski i Olenin 2000a). Zasiedlił wybrzeża Europy Zachodniej, Wysp Brytyjskich, Półwyspu Skandynawskiego, basenów mórz: Czarnego, Śródziemnego i Kaspijskiego. Poza Europą rozprzestrzenił się w Afryce Zachodniej, Morzu Czerwonym, Australii, Nowej Zelandii i Japonii (Foster i Willan 1979). W Bałtyku B. improvisus został znaleziony po raz pierwszy w Zalewie Wiślanym koło Królewca w 1844 r. Prawdopodobnie został tam zawleczony na dnie statków (Jensen i Knudsen 2005). Zapewne najpierw zasiedlał porty morskie, skąd rozprzestrzeniał się na dalsze akweny.

Występowanie B. improvisus stwierdzono zarówno na polskim wybrzeżu morza otwartego (Demel 1935, Olszewska 1999b, Grygiel 2003, Andrulewicz i in. 2004), jak i w zatokach: Pomorskiej (Gruszka 1999, Chojnacki 2000), Puckiej (Demel 1933-1936, 1935, Wiktor 1993, Szatybełko i Dubrawski 1999, Opioła 2000a, b, Osowiecki 2000a, b), Gdańskiej (Olszewska 1999a, 2000, Rainbow i in. 2000, Mudrak i Żmijewska 2007) oraz w Zalewie Wiślanym (Ezhova i in. 2005).

Stwierdzono obecność tego gatunku w akwenach morskich Nadmorskiego Parku Krajobrazowego (Opioła 2000a, b, Osowiecki 2000a, b). Istnieje duże prawdopodobieństwo jego występowania w morskiej części parków narodowych - Wolińskiego i Słowińskiego.

W warunkach krajowych brak jest informacji o bezpośrednim szkodliwym wpływie B. improvisus na inne organizmy. Znana jest jego konkurencja o podłoże i pokarm z gatunkami o podobnych wymaganiach siedliskowych, np. z małżami Mytilus sp. i Dreissena polymorpha. Jako konsument planktonu może również wpływać poprzez konkurencję na bazę pokarmową ryb, z gatunkami o znaczeniu gospodarczym włącznie.

Obecność pąkli w dużym zagęszczeniu może sprzyjać wzmożonemu osiedlaniu się innych gatunków hydrobiontów (Leppäkoski i Olenin 2000b). Natomiast obrastanie przez B. improvisus powierzchni różnych obiektów zanurzonych w wodzie stanowi problem techniczny; zwalczanie odbywa się przy pomocy środków chemicznych (np.substancji toksycznych dodawanych do farb pokrywających poszycie denne statków).

Gatunek można uważać za w zasadzie "zadomowiony". W chwili obecnej zasiedla on praktycznie całe Morze Bałtyckie (Leppäkoski i Olenin 2000a), trudno więc mówić o dalszych perspektywach ekspansji czy jego eliminacji w tym rejonie.

Istnieją natomiast dane wskazujące na pewne zmiany w występowaniu B. improvisus. I tak w polskiej części Zalewu Wiślanego, gdzie w latach 50. XX wieku odnotowano jego obecność, w około 30 lat później nie obserwowano tego gatunku (podczas gdy występował on nadal w części rosyjskiej tego akwenu) (Ezhova i in. 2005). Podobnie w Zatoce Puckiej stwierdzono spadek liczebności planktonowych stadiów larwalnych w stosunku do wielkości sprzed kilkudziesięciu lat, co jest przypisywane niekorzystnym zmianom warunków środowiskowych (Opioła 2000a).

Acorn Barnacle (Bay Barnacle) Balanus improvisus, a species of North American origin, was recorded in the Baltic Sea in 1844, in the region of Königsberg (today Kaliningrad). The dispersion vector was sea transport. Currently the species occurs all along the Polish Baltic coast, including the Pomeranian Bay, the Gulf of Gdańsk and the Vistula Lagoon.

These sessile crustaceans live in salty and brackish waters, at a depth of 0.1 - ca 50 m, fouling diverse underwater objects: stones, rocks, hydrotechnical constructions, ship hulls, and living organisms like mussels or macroalgae. Being a filter-feeder, B. improvisus feed on detritus and phytoplankton. As competitors for attachment places and food, Acorn Barnacles can influence the populations of mussels like Mytilus sp. and Dreissena polymorpha, and also these of planktivorous fish. Fouling of ships' hull and underwater constructions poses some technical problems. The population in the Polish zone of the Baltic Sea is stable, however some changes have been recorded, e.g. its disappearance in the Polish part of the Vistula Lagoon or a decrease in the larval density in the Puck Bay.