Egipt.

Obszar naturalnego występowania O. niloticus (wszystkie podgatunki) obejmuje rozległą część Afryki. Centrum występowania znajduje się we wschodniej części Afryki, stanowi je dorzecze Nilu (Trewavas 1983). Najbardziej na północ wysunięte stanowiska znajdują się w rzekach Yarkun i Aleksander (Izrael) (Ben-Tuvia 1981).

Ciało wygrzbiecone, bocznie silnie spłaszczone. Otwór gębowy w położeniu górnym. Duże cykloidalne łuski znajdują się na całym ciele, łącznie z głową i wieczkiem skrzelowym. Płetwa grzbietowa długa, najwyższa w części tylnej. Podobnego kształtu, choć znacznie krótsza jest płetwa odbytowa. Płetwy brzuszne przesunięte ku przodowi, osadzone tuż za piersiowymi. Płetwa ogonowa równo ścięta. Ubarwienie, poza okresem godowym, tworzy charakterystyczny rysunek: na srebrzystych bokach znajdują się ciemne, obficie pigmentowane pionowe pasy. W okresie godowym u samców głowa i dolna część ciała przyjmuje zabarwienie różowo-czerwone. Błyszcząca czerwona barwa pojawia się na płetwach grzbietowej i ogonowej. Szata godowa samic jest znacznie mniej intensywna (Trewavas 1983).

Zamieszkuje płytkie, ogrzane, stojące lub wolno płynące wody. Siedliska znajdują się na bagnistych rozlewiskach dużych rzek i jezior. Tilapia dobrze znosi nie tylko deficyty tlenowe, ale także wysokie zasolenie, co pozwala zasiedlać estuaria dużych rzek afrykańskich. W północnych strefach tarło tego gatunku zaczyna się od kwietnia i trwa do września. W okolicach równikowych nie jest ograniczone do sezonu i może odbywać się w czasie całego roku. Ikra składana jest do piaszczystego dołka, a następnie jest inkubowana w jamie gębowej samicy. Ikra ma kształt gruszkowaty o rozmiarach 2,3-4,3 × 1,9-3,7 mm. Płodność absolutna waha się od 200 do 1100 sztuk ikry. Rozwój oraz inkubacja larw trwa 8-12 dni. W warunkach sztucznych wylęg następuje po 4 dniach inkubacji jaj w temperaturze 25-28°C. Gatunek polifagiczny, którego pokarm w warunkach naturalnych w około 80% stanowią rośliny. W mniejszym stopniu pobiera zooplankton i inne bezkręgowce wodne. Tilapia żyje krótko, maksymalnie osiąga wiek 5 lat i rozmiary 400-550 mm (Trewavas 1983).

Gatunek ten, podobnie jak i pokrewne, ze względu na preferencje termiczne doskonale nadaje się do chowu w akwakulturze w strefach umiarkowanych w oparciu o wykorzystanie ciepłych wód zrzutowych z elektrowni lub wód termalnych.

W drugiej połowie XX wieku introdukowany do wielu krajów Europy ze względów hodowlanych. Do Polski sprowadzony z byłej Czechosłowacji w 1990 r. przez Zakład Ichtiobiologii i Gospodarki Rybackiej PAN w Gołyszu, z przeznaczeniem do chowu w warunkach zamkniętych (Kotusz 2000).

W ostatniej dekadzie XX w., poza ośrodkami hodowlanymi (m.in. Gołysz, Dolna Odra), tilapia była odnotowana w zbiorniku zaporowym "Rybnik" oraz w rzece Ruda (poniżej ww. zbiornika) (Kubiak 1994, Kuczyński i in. 1997, Kusznierz i in. 2005). Populacja w zbiorniku "Rybnik" jest eksploatowana wędkarsko, a organizacje wędkarskie dokonują w nim co pewien czas zarybień tym gatunkiem. W rzece Ruda odłowiono 4 osobniki (Kotusz i in. 2000).

Nie występuje.

Wymagania termiczne uniemożliwiają tilapii nilowej stałe zasiedlanie wód otwartych w polskiej strefie klimatycznej, toteż jej wpływ na rodzimą ichtiofaunę może być tylko lokalny i ograniczony do okresu letniego.

Jako gatunek bardzo rzadki i o ograniczonych warunkach życiowych nie sprawia w kraju jakichkolwiek zagrożeń w przyrodzie i gospodarce.

Gatunek bez perspektyw rozwoju w wodach otwartych.

The natural range of Nile Tilapia covers the large part of Africa. The center of its occurrence is the Nile drainage basin in the eastern part of the continent. In the later part of the 20^th century the species was introduced into many European countries, as a fish bred in heated waters. It was imported to Poland in 1990. Outside of the breeding farms, Nile Tilapia was noted only in the "Rybnik" dam reservoir and in the Ruda River, downstream of this reservoir. Temperature requirements of Nile Tilapia make the colonization of open waters by this species impossible in the Polish climatic zone. Owing to this, it does not pose greater threat to the native ichthyofauna.