Budapeszt (Węgry), a dla Limax gracilis okolica Tybingi (Niemcy).

Pochodzenie tego gatunku jest trudne do ustalenia z uwagi na jego predyspozycje do synantropizacji, ale wydaje się, że jego ojczyzną jest panoński obszar dorzecza Dunaju. Wskazują na to jego wymagania ekologiczne w zakresie mikroklimatu i wzniesienia nad poziom morza; większość stanowisk leży między poziomicami 100 i 300 m. n.p.m. (Dvořák i in. 2003). W tym rejonie leżą też stanowiska na Węgrzech (Pintér i Suara 2004) i w Rumunii (Grossu 1993).

Ślimak nagi. Długość ciała do 70 mm (po zakonserwowaniu ok. 40 mm); szerokość ok. 5 mm; płaszcz stosunkowo mały, zajmuje ok. ¼ długości ciała. Otwór oddechowy w tylnej części płaszcza. Ciało silnie wydłużone, wąskie, stopniowo zwęża się, aż do spiczastego zakończenia, z wyraźnym kilem. Na płaszczu widoczna bruzda w kształcie podkowy otwartej w stronę tyłu. U osobników zakonserwowanych na podeszwie widoczne są dwie podłużne bruzdy oraz poprzeczne zmarszczki ułożone w kształt litery V (Wiktor 2004).

Ubarwienie ciemne, brązowawe lub czarnobrunatne, ale niejednolite, tylko złożone z bardzo gęsto rozmieszczonych ciemnych plamek. Kil zawsze jest jaśniejszy, brudnokremowy, żółtawy lub pomarańczowy, a podeszwa ciemnoszara lub szarożółta, czasem szaropomarańczowa. Głowa i czułki ciemne, a nawet czarne. Śluz gęsty, lepki, ciągnący się nitkowato, pomarańczowożółty. Po podrażnieniu ślimaki wydzielają dodatkowo mleczną wydzielinę.

Zamieszkuje głównie silnie zdegradowane biotopy - wysypiska śmieci, komposty, środowiska ruderalne i ogrody. W podobnych środowiskach występuje również na obszarach, które wydają się być rodzime dla tego gatunku, jednak tam spotyka się go też w zaroślach krzewów, na rumowiskach skalnych, przy drogach oraz na uprawach, zwłaszcza warzyw, gdzie może wyrządzać szkody.

W Polsce występuje tylko jako synantrop. W naszym klimacie prawdopodobnie nie jest w stanie przezimować, co hamuje jego rozprzestrzenianie się na obszarze naszego kraju, ale lokalnie może przetrwać w sprzyjających okolicznościach nawet kilka lat (Wiktor 2004).

T. budapestensis zamieszkuje głównie niziny i niezbyt wzniesione wyżyny, najwyżej leżące stanowiska w Austrii nie przekraczają 530 m n.p.m. (Reischütz 1986), a w Czechach - 420 m n.p.m. (Dvořák i in. 2003).

W łagodniejszym klimacie, np. w Wielkiej Brytanii, okres rozrodu trwa od listopada do stycznia, a dane z obszaru dawnej Czechosłowacji wskazują na dwa okresy rozrodu - wiosenny i jesienny (Wiktor 1989). Jaja są żółte, skórzaste, o wymiarach 3 × 2,25 mm, ślimak składa je w złogach po 8-15 sztuk, wprost do ziemi (Barker 1999).

T. budapestensis jest obecnie rozwleczony w Europie i w świecie jako synantrop. Szczególnie licznie występuje na całym obszarze Wielkiej Brytanii i Irlandii, gdzie został przypadkowo introdukowany z początkiem XX wieku (Anderson 1996). Podawany jest również z Hebrydów (Wiktor 1973) i z Islandii, gdzie pojawił się w 1962 roku (Waldén 1966). W środkowo-zachodniej Europie występuje synantropijnie od Kaliningradu, Słowacji i Polski przez południową Bawarię po Holandię i Belgię (http://www.faunaeur.org, Kerney i in. 1983, Dvořák i in. 2003), a we Włoszech został znaleziony tylko w północnej części kraju (dorzecze Padu) (Alzona 1971, Cossignani i Cossignani 1995). Południowe obszary inwazyjne rozciągają się od Macedonii i Bułgarii po Turcję (Wiktor 1971, 1983, 1996; Schütt 2001). Z terytorium dawnej Czechosłowacji T. budapestensis jest znany od końca XIX wieku z dwu stanowisk w Pradze, gdzie został również stwierdzony na kilku innych stanowiskach 50 lat później. Dopiero w latach 60. XX wieku zaczął się szerzej rozprzestrzeniać. Dokładne dane o przebiegu ekspansji w Czechach, na Morawach i Słowacji przedstawione są w pracy Dvořáka i in. (2003). Jest bardzo prawdopodobne, że pierwsze stanowisko T. budapestensis w Polsce, w Cieszynie, związane jest z występowaniem tego gatunku w Darkovie nad Olzą.

Poza Europę T. budapestensis został zawleczony do Nowej Zelandii, gdzie po raz pierwszy stwierdzono go w 1979 roku (Barker 1979), a ostatnio do Ameryki Północnej, skąd (z okolic Waszyngtonu i Filadelfii) podają go Reise i in. (2007).

W Polsce znane są do tej pory tylko dwa stanowiska tego gatunku. Po raz pierwszy został stwierdzony w 1960 roku w Cieszynie, na podstawie trzech okazów znalezionych w ogrodzie na stromym zboczu nad Olzą (Wiktor 1967; ozn. jako Milax gracilis). Drugie stanowisko znajduje się we Wrocławiu, w parku na Zalesiu, gdzie w 1971 roku ślimak ten został znaleziony na gruzowisku pomieszanym z ziemią wywiezioną prawdopodobnie z ogródków działkowych (Kosińska 1973). Na obu stanowiskach jest elementem zawleczonym, prawdopodobnie z warzywami i owocami importowanymi z Europy Południowej.

Brak danych.

U nas nie wyrządza szkód, gdyż ma mocno ograniczony zasięg i jest nieliczny, ale w krajach, gdzie występuje masowo, jest poważnym szkodnikiem upraw, uszkadzającym podziemne części roślin, np. bulwy ziemniaka.

Gatunek potencjalnie inwazyjny. Jest prawdopodobne, że jako synantrop będzie rozprzestrzeniał się jeszcze bardziej na terenie naszego kraju, zwłaszcza gdyby założyć ocieplanie się w Europie klimatu.

Tandonia budapestensis (Hazay, 1881) originates probably from the Pannonian area of the Danube drainage basin, as shown by its microclimatic and altitudinal requirements; most localities are at an altitude of no more than 300-400 m a.s.l. Keeled Slug inhabits mostly strongly degraded biotopes: rubbish dumps, compost heaps, ruderal habitats and gardens, also vegetable and fruit stores. It can damage garden crops. In Poland it was found twice, in Cieszyn and Wrocław. However, Keeled Slug may also occur in other places because this strongly synanthropic snail can be easily dispersed.