Corbicula fluminea pochodzi z Azji, gdzie jest małżem pospolitym, zasiedlającym rozległe tereny tego kontynentu; jego rodzimym miejscem występowania jest dorzecze Ussuri, południowo-wschodnie Chiny oraz Korea (Lachner i in.1970, Domagała i in. 2004, Łabęcka i in. 2005a). Na północy i wschodzie sięga aż po Sachalin, obszar Przymorza i Japonię, na południu i wschodzie po Indonezję, Tajwan i Filipiny, na zachodzie po Zakaukazie i Azję Średnią (Žadin 1952, Morton 1987, za Bij de Vaate i Greijdanus-Klaas 1990).

Małż średniej wielkości, o muszli mocnej i grubościennej, w zarysie zaokrąglonej w części przedniej, a bardziej trójkątnej, nieregularnej w tylnej; silnie zaznaczony wierzchołek umieszczony mniej lub bardziej centralnie; brzeg muszli mocny. Powierzchnia muszli pokryta wyraźnymi, koncentrycznymi rowkami i prążkami, wyraźniejszymi w części tylnej. Barwa muszli stosunkowo jasna, świecąca, brązowooliwkowożółta lub dużo ciemniejsza, brązowa i bardziej matowa. Duża zmienność kształtu (obrysu) muszli i jej barwy wiązana jest zwykle z wiekiem małża i środowiskiem, w którym żyje (Sinclair 1971b, Britton i Morton 1986, Morton 1987, Bij de Vaate i Greijdanus-Klaas 1990). Zamek heterodontowy (Morton 1987, Bij de Vaate i Greijdanus-Klaas 1990, Domagała i in. 2004). Maksymalna długość muszli może osiągać nawet 65 mm (Hall 1984), jednak przeciętna wielkość to ok. 25 mm (Gottfried i Osborne 1982).

Corbicula fluminea to małże zwykle obojnacze, rzadziej rozdzielnopłciowe (Morton 1983). Dojrzałość osiągają w wieku 3-9 miesięcy, przy wymiarach 6-10 mm. Wydają rocznie dwie generacje (McMahon 2002). Zapłodnienie wewnętrzne, jaja inkubowane są w jamie płaszczowej i na skrzelach. W organizmie macierzystym przechodzą stadium larwalne trochofory. Dopiero uwolnione na zewnątrz żyją w planktonie w postaci kolejnego stadium larwalnego, tzw. pediveligera. Liczba uwalnianych przez jednego małża larw wynosi od 320 do 387 na dobę, czyli 35-70 tys. na sezon (Gottfried i Osborne 1982, Hall 1984, Balcom 1994). Larwy osiadają na podłożu, z którym powiązane są tylko we wczesnym stadium bardzo słabymi nićmi bisiorowymi (Hall 1984, Kraemer i Galloway 1986, Jenner i Bij de Vaate 1991, Sprung 1993). Małż ten charakteryzuje się, bardzo szybkim tempem wzrostu (McMahon 2002).

Żyje do 4, a niekiedy nawet do 7 lat (Cohen i in. 1984, Hall 1984, Jenner i Bij de Vaate 1991, McMahon 2002). Ze względu na pochodzenie z terenów subtropikalnych ma stosunkowo wysokie wymagania termiczne; może żyć w zakresie temperatur od 2 do 34°C (McMahon 1983). Na obszarach o klimacie umiarkowanym zasiedla głównie wody podgrzane (m.in. związane z systemami chłodzącymi elektrowni czy zakładów przemysłowych). Wymagania termiczne sprawiają, że w okresie jesienno-zimowym w populacjach C. fluminea obserwowana może być silna redukcja liczebności (Mouthon i Parghentanian 2004). Może ona tolerować zasolenie do 13 ppt, a po aklimacji - do 24 ppt (King i in. 1986), choć preferuje niższe wartości zasolenia (Morton i Tong 1986); wg Balcom (1994) do 5-8 ppt. Występuje w rzekach, jeziorach, kanałach i stawach, często w estuariach. Zasiedlać może zarówno środowiska lotyczne, jak i lenityczne, ale zawsze o wodzie dobrze natlenionej (Belanger i in. 1985, Balcom 1994, Stites i in. 1995), chociaż wg Blalock i Herod (1999) osiąga wyższą frekwencję i zagęszczenie w plosach, aniżeli w bystrzach. Stwierdzano ją na dnie piaszczystym (piasek zarówno drobno-, jak i gruboziarnisty), żwirowym lub mulistym, często piaszczystym z domieszką żwiru lub mułu, oraz na innych podłożach, natomiast unika dna pokrytego osadami organicznymi (Gottfried i Osborne 1982, Belanger i in. 1985, Balcom 1994, Blalock i Herod 1999). Zagęszczenie C. fluminea w Europie jest bardzo zróżnicowane: w rzekach Holandii i Niemiec notowano od kilku do 40 osobników na m² (Bij de Vaate i Greijdanus-Klaas 1990); w Wielkiej Brytanii, w rzece Chet do 2 500 osobn./m² (Aldridge i Müller 2001), w Jeziorze Bodeńskim do 3 500 osobn./m² (Werner i Rothhaupt 2007), a zagęszczenie osobników juwenilnych w Dunaju na Węgrzech sięgało 5 000 osobn./m² (Csányi 1998-99). Znacznie wyższe zagęszczenia wykazano na półkuli zachodniej.

Po raz pierwszy Corbicula fluminea poza jej pierwotnym areałem zanotowano w 1924 roku na zachodnim wybrzeżu Ameryki Północnej (wyspa Vancouver, Kolumbia Brytyjska, Kanada), a w 1937 r. w stanie Waszyngton, USA (Balcom 1994), choć wspomina się też o pojawieniu się tego gatunku na terenie USA już w końcu XIX wieku (Ecology Group - Education Programs). Uważa się, że małż ten przywieziony został przez imigrantów z Azji jako "produkt" spożywczy (Sinclair 1971a, Fox 1971, za Bij de Vaate i Greijdanus-Klaas 1990). W 1938 roku C. fluminea została znaleziona w rzece Kolumbia (stan Waszyngton), oraz, w tym samym roku, w Kalifornii (USGS science for a changing world). Z tego rejonu rozprzestrzeniała się na wschód, zwłaszcza od 1957 roku, gdy dotarła do rzeki Ohio. W latach 70. XX wieku zajęła większość zlewni Missisipi i wschodnią część USA (Balcom 1994). W 1973 roku stwierdzono jej obecność w 26 stanach (Fox 1973, Goss i Cain 1977, za Bij de Vaate i Greijdanus-Klaas 1990), a w roku 1991 już w 35 (Counts 1991, za Serafińskim i in. 2002).

W tym czasie stwierdzono obecność C. fluminea również w Ameryce Południowej, w Wenezueli (Martinez 1987), a prawdopodobnie w latach 1960-1970 została ona introdukowana do estuarium La Plata (Ituarte 1981). Obecnie zasiedla ona system rzeczny Parana-Paragwaj, obejmujący północną Argentynę, Urugwaj, Paragwaj i południową Brazylię (Cataldo i Boltovskoy 1998). Obecność C. fluminea stwierdzono też w Afryce, Australii i na wyspach Oceanu Spokojnego (Serafiński i in. 2002).

W Europie C. fluminea została znaleziona po raz pierwszy w 1980 roku w Portugalii w rzece Tag i we Francji w rzece Dordogne (Mouthon 1981, za Bij de Vaate i Greijdanus-Klaas 1990). Do roku 1996 we Francji, w Akwitanü, opanowała dorzecze rzek Dordogne, Adour i Garonny (Fontan i Meny 1996), w latach 2001-2003 była badana w dwóch kanałach rzeki Loary w środkowej Francji, ale stwierdzona została tam już wcześniej (Mouthon i Parghentanian 2004). W 1983 roku notowana była w Wezerze, w 1987 roku Renie w Niemczech (Łabęcka i in. 2005b), prawdopodobnie od lat 1985-1986 w Holandii (Bij de Vaate i Greijdanus-Klaas 1990). W roku 1990 stwierdzona została w środkowym biegu Renu, gdzie rozprzestrzeniała się z prędkością około 85-115 km na rok (Bij de Vaate 1991), w 1991 r. w dolnym biegu Menu (Kinzelbach 1991, za Bij de Vaate i Hulea 2000), natomiast górny bieg Renu skolonizowany został w 1997 r. (Tittizer i Taxacher 1997). W 1992 roku pojawiła się w Dunaju, prawdopodobnie z Renu poprzez kanał Men-Dunaj, otwarty w 1992 roku dla żeglugi (Tittizer i in. 1994). W 1998 roku C. fluminea znaleziono na obszarze północnej Serbii w Dunaju, a w latach 1999-2006 zanotowano w tej rzece wyraźny wzrost jej frekwencji i liczebności, oraz stwierdzono jej obecność w dopływach Dunaju, w Sawie i Cisie (Paunović i in. 2007). W 1999 roku znaleziono ją po raz pierwszy w Dunaju na Węgrzech, na południe od Budapesztu (Csányi 1998-99) oraz w Rumunii (Bij de Vaate i Hulea 2000), a rok później w Czechach, w Łabie (Beran 2000). W 2000 roku zaobserwowano ją także w delcie Dunaju, a rok później opanowała już cały ten obszar (Liashenko i in. 2003). W Jeziorze Bodeńskim pojawiła się również prawdopodobnie ok. 2000 roku (Werner i Rothhaupt 2007). W 2003 roku znaleziono ją na kolejnych stanowiskach na Węgrzech i w Słowacji, w rzekach Dunaj i Ipola (Varga i in. 2003). Poza kontynentem, w Anglii, pojawiła się w hrabstwie Norfolk, prawdopodobnie w 1997 roku w rzece Chet prawdopodobnie w 1997 roku (Hawlett i Baker 1999, Aldridge i Müller 2001), a w 1998 roku stwierdzono ją w Norfolk Broads, na chronionym obszarze na wschód od Norwich (Mueller 2006).

Corbicula fluminea po raz pierwszy została stwierdzona w podgrzanych wodach kanału Dolnej Odry koło Nowego Czarnowa i Gryfina (Pomorze Zachodnie) w październiku 2003 roku (Domagała i in. 2004). Nie była jeszcze wymieniana rok wcześniej w wydanym przeglądzie fauny bezkręgowej Parku Krajobrazowego Doliny Dolnej Odry (Janicki 2002). Do Polski zawleczona została prawdopodobnie z zachodu Europy. Domagała i in. (2004) podają wiele możliwych mechanizmów zawleczenia: mogła się pojawić się w Odrze razem z narybkiem przywiezionym dla pobliskich hodowli ryb; być może również przywleczona została przez wędkarzy, którzy używali jej jako przynęty; formy młodociane mogły być przyniesione na nogach i w upierzeniu ptaków. W USA wskazywano głównie na możliwość transportu tego małża barkami, z ładunkiem żwiru rzecznego, a także przez ptactwo wodne, akwarystów i, jako przynęta, przez wędkarzy (Lachner i in. 1970, Sinclair 1971a). Najnowsze badania, prowadzone na całej długości Odry, od jej źródeł na terenie Czech do ujścia w Zatoce Pomorskiej, doprowadziły do wykrycia w 2005 roku pustych muszli, a w 2006 - żywych osobników C. fluminea w środkowym i górnym biegu rzeki. Jednocześnie dwukrotne (maj i październik) badania, przeprowadzone w 2006 roku wskazują na wyraźne rozszerzanie się zasięgu i liczebności tego gatunku (Wawrzyniak-Wydrowska - 2007). W 2007 roku (B. Wawrzyniak-Wydrowska, inf. ustna) małż ten występował już w dolnym biegu Odry na odcinku od Gryfina do Szczecina.

Prawdopodobnie w Parku Krajobrazowym "Dolina Dolnej Odry", w pobliżu którego gdzie stwierdzono ją po raz pierwszy w 2003 roku (Domagała i in. 2004).

W piśmiennictwie istnieje z jednej strony opinia, że C. fluminea raczej nie wypiera rodzimych gatunków mięczaków, zarówno ze względu na inne wymagania termiczne, jak i na słabe zdolności przyczepiania się do podłoża, ograniczone tylko do krótkiego okresu życia, co sprawia, że nie jest ona konkurentem dla innych organizmów obrastających (Bij de Vaate i Greijdanus-Klaas 1990, Werner i Rothhaupt 2006). Badania wykazały jednak, że przy dużych zagęszczeniach C. fluminea wypiera rodzime gatunki Unionidae i Sphaeriidae (Gardner i in. 1976, Kraemer 1979, Gottfried i Osborne 1982, Stites i in. 1995 oraz Strayer 1999). Filtracyjny sposób odżywiania sprawia, że C. fluminea w niektórych środowiskach może mieć negatywny wpływ na liczebność fitoplanktonu, a co za tym idzie i na natlenienie wody (Cohen i in. 1984).

C. fluminea zaliczana jest do gatunków obrastających urządzenia hydrotechniczne. W USA, ze względu na duże zagęszczenia, stanowi poważne zagrożenie dla działalności różnego typu urządzeń i systemów wodnych (Lachner i in. 1970, Sinclair 1971a, Hall 1984, Kraemer i Galloway 1986, Stites i in. 1995). Prowadzono tam badania nad metodami zwalczania i profilaktyki, m.in. chlorowanie, oddziaływanie jonami metali ciężkich, oddziaływania termiczne i mechaniczne (Doherty i in. 1986, 1987; Balcom 1994). W Europie, w Mozie i systemie kanałów żeglownych Belgii, oraz we Francji, w zlewni Garonny C. fluminea spowodowała problemy hydrotechniczne, jakie obserwowano dotąd tylko w przypadku racicznicy zmiennej (Swinnen i in. 1998, za Serafińskim i in. 2002).

W Niemczech i w Holandii panuje opinia, że mimo stosunkowo słabszej niż u innych małży zdolności do rozprzestrzeniania się, wobec istnienia w Europie gęstej sieci dróg wodnych należy się spodziewać opanowania przez C. fluminea kolejnych cieków.

Chociaż C. fluminea lepiej toleruje zanieczyszczenia niż gatunki rodzimych małży (Jenkinson 1979), to ze względu na wymagania termiczne wydawałoby się, że nie może dojść do masowego występowania tego gatunku i zagrożenia dla systemów wodnych. W naszej strefie klimatycznej C. fluminea nie osiąga bardzo dużych liczebności, bo większość populacji zimą ginie, a tylko mała jej część przeżywa w refugiach, z których zachodzi rekolonizacja (Jenner i Bij de Vaate 1991). Jednak fakt pojawienia się trwałej populacji C. fluminea w cieku o temperaturze zbliżonej zimą do 0°C (Janech i Hunter 1995) wskazuje, że gatunek ten ma możliwość przystosowania się do warunków panujących w naszych naturalnych, nie podgrzanych wodach.

Corbicula fluminea is a freshwater mussel originating from East and South-East Asia. In 1924 it appeared in the western part of North America where it was most probably introduced accidentally or deliberately (as food) by China emigrants, and colonized a large part of the United States. From there the species was brought to Europe; in 1980 it was observed in the environs of Lisbona and Bordeaux, and next it colonized large areas in the western and central parts of the continent. In Poland it was first noted in 2003, in the heated waters of the Lower Odra channel near Nowy Czarnów and Gryfino. In 2006 Asian Clam was found at some localities in the upper and middle courses of the Odra River where one could observe the growth of its population and a gradual increase in the area of its occurrence. In 2007 the species was recorded from the lower course of the Odra River. It could have been introduced to our waters with fry or by anglers (as bait); juvenile forms could have been brought on legs or feathers of birds. In the USA it was indicated that this mussel could have been transported on barges with river gravel load. Asian Clam inhabits rivers, lakes, ponds, canals and estuaries; it occurs on sandy, gravel or muddy bottoms, avoiding bottoms covered by organic sediments. Occurring in large densities (to a few thousand ind./m²), it may strongly affect native biocenoses. Because of high temperature requirements, it inhabits in our climatic zone mainly artificially heated waters; in waters of normal temperature it does not reach high numbers, its population being considerably reduced in winter.