C. fluminalis opisana została po raz pierwszy przez O. F. Müllera z rzeki Eufrat jako Tellina fluminalis. Naturalnym obszarem jej występowania jest północny Iran, Afganistan, Mezopotamia, południowo-wschodnia Anatolia, Bliski Wschód, Kaszmir, Indie, Zakaukazie i Średnia Azja; być może Afryka (Žadin 1952, Mejer i Preece 2000, Kinzelbach1992, za różnymi autorami). Niekiedy bywa także wymieniana jako estuariowy gatunek z Chin.

W Europie znana jako forma kopalna od dolnego Plejstocenu; jest skamieniałością przewodnią niektórych interglacjałów (Meijer 2001, Paunović i in. 2007 - za różnymi autorami). W Polsce znaleziona nad górnym Bugiem, w Koczarkach na Mazurach, a także na wtórnym złożu zlodowacenia środkowopolskiego (Skompski 1991, 2000).

Muszla jest grubościenna, owalnotrójkątna, silnie uwypuklona i wyraźnie asymetryczna. Wierzchołek lekko skręcony i skierowany ku przodowi, więzadło zewnętrzne. Barwa periostrakum od żółtawej do ciemnobrązowej, zwykle oliwkowożółta; zewnętrzna powierzchnia muszli błyszcząca, silnie i równomiernie żeberkowana (Haesloop 1992, Kinzelbach 1992). Żeberka liczniejsze (12-16 na 10 mm) i drobniejsze niż u C. fluminea (8-9 na 10 mm) (Araujo i in.1993, Łabęcka A.M. - dane niepubl.). Powierzchnia wewnętrzna muszli błękitnawa do fioletowej. Muszle znalezione w Dolnej Odrze (Łabęcka i Domagała 2005) były intensywnie fioletowe w części brzusznej, przedniej i tylnej, natomiast w części środkowej białofioletowe z pomarańczowym nalotem. Zęby kardynalne po trzy w każdej połówce muszli (Haesloop 1992), zęby lateralne w formie listewki, łukowato wygięte (Łabęcka i Domagała 2005). Wysokość muszli do 26 mm, długość do 26 mm, szerokość do 19 mm (Žadin 1952, Glöer i Meier-Brook 1998, Haesloop 1992, Kinzelbach 1992, Bij de Vaate i Hulea 2000, Mouthon i Parghentanian 2004).

Istnieje stosunkowo niewiele prac o C. fluminalis i niewiele wiadomo o jej biologii. Występuje w rzekach, kanałach nawadniających i jeziorach, preferuje środowiska lenityczne i wody słonawe (estuaria) (Žadin 1952, Morton 1982, 1986; McMahon 1983). W różnych środowiskach osiąga zagęszczenia od 160 osobn./m² do ok. 1400 osobn./m² (Haesloop 1992, Mouthon i Parghentanian 2004).

Rozmnażanie C. fluminalis zachodzi przy niskich temperaturach wody (6-15°C) (Morton 1982; Rajagopal i in. 2000). Zasadniczo jest ona gatunkiem rozdzielnopłciowym, z małym procentem (3-4,5%) osobników hermafrodytycznych (Morton 1982, Rajagopal i in. 2000). Przeważnie nie inkubuje zapłodnionych jaj i larw w półskrzelach (Morton 1982); występuje u niej wolno pływająca larwa typu veliger. Wyniki badań wskazują na klonalność tego gatunku (Komaru i in. 1998) i występowanie zjawiska androgenezy (Korniushin 2004), a także na poliploidalność (Qiu i in. 2001).

Małże z rodzaju Corbicula, które kolonizowały (z Azji) obszar Stanów Zjednoczonych były identyfikowane jako C. fluminea, rzadziej jako C. manilensis i C. leana (Stańczykowska i Kołodziejczyk 2008), natomiast nie odnotowano tam obecności C. fluminalis (Korniushin 2004). W Europie została ona znaleziona po raz pierwszy we Francji w rzece Dordogne i w Portugalii w estuarium rzeki Tag (Mouthon 1981). We Francji pojawiła się następnie w Saonie, Rodanie, Garonnie, Loarze oraz kanałach Rodanu i Loary (Girardi 1989-90, Mouthon i Parghentanian 2004 - za różnymi autorami). W 1984 roku znaleziono ją w Niemczech w okolicach ujścia Wezery (Haesloop 1992), a znaczna liczebność wskazuje na wcześniejszą kolonizację. Pomiędzy rokiem 1980 a 1985 pojawiła się w Renie, Neckarze i Menie, rozszerzając w nich następnie swój zasięg (Glöer i Meier-Brook 1998). W rzece Lek w Holandii odnotował ją Blanken (1990), jednak wg Bij de Vaate i Greijdanus-Klaas (1990) jest to C. fluminea, podobnie jak osobniki znalezione przez nich w Holandii w Renie i Mozie. Wątpliwe może być także oznaczenie dokonane przez Haesloopa (1992), który ostatecznie opisał ją jako Corbicula cf. fluminalis, a Tittizer i Taxacher (1997) dla inwazji w Dunaju w Niemczech użyli formy Corbicula fluminea/fluminalis, wskazując na konieczność dalszych badań.

Według Mortona (1986) w Chinach małże te nie występują na tych samych stanowiskach, natomiast w Europie zostały znalezione razem z C. fluminea na kilku stanowiskach w Dunaju na Węgrzech (Csányi 1998-1999), w Holandii w rzekach Mozie i Waal (Reumer 1993; Swinnen i in. 1998; Nguyen i De Pauw 2002), w Renie na obszarze Holandii, Niemiec i Francji (Rajagopal i in. 2000 - za różnymi autorami), w Serbii w rzece Sawie i w Dunaju (Paunović i in. 2007) oraz w Polsce w Odrze (Łabęcka i Domagała 2005, Łabęcka i in. 2005).

Corbicula fluminalis po raz pierwszy (i jak dotąd jedyny) została znaleziona w Dolnej Odrze w podgrzanych wodach kanału zrzutowego elektrowni koło Nowego Czarnowa i Gryfina (Pomorze Zachodnie) w maju 2004 roku (Łabęcka i in. 2005) na stanowisku, na którym w 2003 roku znaleziono C. fluminea. Pochodzenie C. fluminalis w naszych wodach jest nieznane. Mogła ona, o ile jest odrębnym gatunkiem, zostać zawleczona z zachodu Europy wraz z C. fluminea. Larwy jej mogły być składnikiem planktonu i znajdować się w wodzie, w której transportowano ryby do hodowli sadzowych na terenie kanału zrzutowego.

Wraz z C. fluminea występuje w kanale zrzutowym wód pochłodniczych w pobliżu jego ujścia do Odry Wschodniej przy granicy z Parkiem Krajobrazowym "Dolina Dolnej Odry".

W piśmiennictwie brak jest danych na ten temat. Można przyjąć, że jej wpływ na ekosystemy i gatunki rodzime będzie zbliżony do wpływu C. fluminea (Stańczykowska i Kołodziejczyk 2008), jednak słabszy w związku z rzadszym jak dotąd występowaniem w wodach europejskich.

Brak jest, jak dotąd, danych o szkodliwym wpływie C. fluminalis, analogicznym do obserwowanego przy wysokich zagęszczeniach C. fluminea. Być może jest to rezultat stosunkowo rzadkiego występowania tego małża. W związku z tym oraz wobec stwierdzenia go w Polsce na pojedynczym stanowisku, nie zachodzi potrzeba zwalczania tego gatunku. Wskazany jest natomiast monitoring jego występowania.

Ponieważ C. fluminalis pojawia się w rzekach Europy na tych samych stanowiskach co C. fluminea, równocześnie lub krótko po jej zaobserwowaniu, można wkrótce oczekiwać jej pojawienia się w kolejnych odcinkach Odry. Biorąc pod uwagę dane o jej występowaniu w rzekach Europy, można przypuszczać, że i w naszych wodach będzie to gatunek rzadszy i mniej liczny aniżeli C. fluminea; rzadszy również ze względu na niezbyt korzystne dla tego małża warunki termiczne. Z drugiej jednak strony, w przypadku poliploidalności łatwiej mu będzie dostosowywać się do nowych warunków środowiskowych i opanowywać kolejne obszary.

It is a freshwater mussel originating from the Near East and Central Asia. Because of its considerable morphological variability, untypical mode of reproduction, probability of polyploidization and occurrence of clonal lines, the systematical status of this species is very unclear. In Europe it is a subfossil species, known from Pleistocene interglacials. In 1981 this Asian Clam was observed in Portugal and France, and in 1984 in the mouth of the Wezera River. Next, it was noted in the rivers of Germany, the Netherlands, France, Hungary and Serbia, usually at the same localities where earlier C. fluminea had been found. In Poland it was first observed in 2004, in the Lower Odra, in a channel receiving cooling waters discharge from a power plant near Nowy Czarnów and Gryfino. The mechanism of C. fluminalis expansion in Europe, if it really is a separate species, could be similar to that of C. fluminea. It is, however, unknown in which way the species was introduced to European waters, all the more so as it was not observed in America, and it was via this continent that other species arrived to Europe from Asia. Corbicula fluminalis inhabits different types of waters, showing preference for lentic environments and brackish waters. It is rarer than C. fluminea and occurs at lower densities.